Сахарин - ин як шакл эстетикӣ ва шодобкунандаи таъсиррасон дар он аст, ки одамон барои шод кардани маззаи ширин дар хӯрокҳо ва нӯшидани онҳо истифода мекунанд. Ин модда, ки аввалин маротиба дар охири асри 19 ошкор гардид, то ба имрӯз як алтернативаи маъруфи шакар гардид. Сахарин дар 300-500 маротиба ширини бештар аз шакар мебошад, ки ин хосият онро ба як интихоби машҳури мардум барои таъом додан ва пок кардани ширинии хӯроку нӯшоба табдил медиҳад, хусусан дар байни одамоне, ки мехоҳанд вазнро коҳиш диҳандйо дар диетахои шакар паст зиндагӣ мекунанд.

Аммо, гапи сахарин на танҳо дар ширинии он, балки дар шартҳоро, ки одамон дамадат намуданд, муҳим аст. Бисёри одамон пас аз истеъмоли сахарин барои худро ғамгин мепиндоранд, зеро ин модда дар баъзе ҳолатҳо метавонад таърифҳои табиёти ҳазмро загар кунад. Ҳатто, дар гузашта баъзе илмҳои тадқиқотии сахаринро бо омилҳои фарбеҳӣ ва ҳатто рисолатҳои марбут ба канцерогенҳои эҳтимолӣ муносибат намуда буданд.

Сахарин, бо вуҷуди муфидиятҳои он, бояд бо эҳтиёт истифода шавад. Таъсирот ва таъсироти ин модда бар инсонҳои гуногун бо ҳамдигар фарқ мекунад. Пеш аз истифода, муҳим аст, ки одамон бо пизишкони худ маслиҳат намоянд, хусусан агар онҳо бемориҳои равонӣ ё мушкати қисматҳои ҳазмдошта дошта бошанд. Ҳамчунин, имконпазир аст, ки ҳаметон кӯшиш кунанд, ки манбаҳои табиати ширинии худро ба кишти шумо мансуб кунанд.

Вақтҳои охир, ба талабот дар бораи хӯрок ва нӯшобахои хушсифат зиёд гардида, истеъмолкунандагон бояд виброни хӯрокҳои намоишгари физиологии баландпояи шириндаи табиати ҳаво ва матоъро фириб накунанд. Идора кардани неъматҳо, хушравии натуральӣ ва идоракунии хӯроки солим дар дили мо зарур аст. Қабул кардани моддаҳои ширини монанди сахарин бояд дар тарзи ифодаи таҳаммул ва дониш машғул бошад, то ки саломатии умумӣ таъмин гардад.