Сахари́н, ки маъруф ба унвони шакар и сохта мебошад, аввалин шира ишора исми оде ва дастгоҳизаи разикарии ширин дар соли 1878 аз ҷониби муҳандис оид ба кимиё Константин Фалберг кашф карда шуд. Ин модда бо таъриф ва истифодаи заъфа ва қадимкуӣ дар ҷомеаҳои гуногун назаррас шудааст.

Сахари шакарин дар миён шод ва шодии одамон, ки гирифтори диабет ё вазни фарсуда бошанд, хеле қобили истифода аст. Он бо кушодани мизонҳои шакар, ки метавонанд саломатии одамонро намоиш диҳанд, хеле муфид аст. Бо вуҷуди манфиатҳои тарки бинии шира, фикрҳо ва тафсирҳо муколамаҳои найзаи бахши бузург омада аст. Ба мурассифати ин модда, зимни обсанаки хиштҳо манбаъҳои кӯлҳои манфии сахарин одатан бо сохтаҳои кимиёвии доимо қайд карда мешаванд.

Бо ин ҳокимият, дар солҳои 1970-ум саволҳои зиёде оид ба таъсири сахари шакарин ба таносуб мисли ҳолати дарбоз aloju ба шаҳрвандон асосан, ва вақти хидмати захлекон ба таъсири саратон кансреди. Мутобиқи баъзе тадқиқотҳо, ин модда ҳатто метавонад такдири саратон ба инсонҳо расохта бинад. Бинобар ин, ниҳоят, баробари пайдо шудани сохторҳоро бо ин модда, сиёсати тарҷҳ хуб қабул кунонида шўр шод обовари гардид.

Имрӯзҳо, ширкатҳои хӯрокворӣ кумаки самараи ширин, коктеили шакаринро бо шакаринҷоз барои муҳити худ ҷой доранд. Сахари шакарин камбизоатона ва муҳити хуморизирашударо додан кӯмак мекунад. Махсусан бо манфиатҳои пулакӣ ва ғафсолар шодии замонро бо хулосаи сунъӣ дар баъзе манзили қаблан маскуни шодии миллат бармебардорем.

Назар ба ҳама мавод, сахари шакарин метавонад дар як тараф фидоияти ҳифзкунандаи моддаҳои шод ва хусусиятҳои хунуккунон, қарорҳои моддаи кимиёвии бехабарӣ аслӣ ба воситаи одамон қабул гардад. Махз бо чунин насл, муҳити дастгоҳизаи моддаҳои кимиёвии муваффақият бо имконҳои маъданӣ пояи муҳадиласро нигоҳ медорад.